آقای عین عکسی از خودش فرستاد. تصاویری بود که دوربین مخفی ثبت کرده بود؛ خود اینستاگرامه». می‌گفت که اینستا به آدم توهم می‌دهد. البته من هم با او موافقم. به قول هنا بیکر، کاراکتر سریال 13Reasons Why، شبکه‌های اجتماعی همچون اینستگرم از ما یک مشت آدم ساخته که وقت و بی‌وقت به هم سر می‌زنیم، توی زندگی هم سرک می‌کشیم و همدیگر را تعقیب می‌کنیم. علاقه‌مندم که از مصدر فضولی کردن» استفاده کنم چون برازنده‌ی خیلی از ماست! به دل نگیرید. همه‌ی ما حداقل یک بار به پیج آشنای دوری رفته‌ایم تا ببینیم چه کار می‌کند و زندگی‌اش چگونه می‌گذرد. این روزها با وجود گزینه‌ی Story این فضولی‌ها بیشتر هم شده و می‌خواهیم که از لحظه لحظه‌ی زندگی همدیگر خبر داشته باشیم. انگار این فضولی کردن‌ها نیازی را در ما می‌کند. من به شخصه اعتماد به نفسم کمتر از این حرف‌هاست که پست یکی از آن آشنایان دور را لایک کنم و رد شوم. یا استوری‌هایش را هر روز نگاه کنم. به هر حال کور که نیستند، متوجه می‌شوند و این قضیه باعث استرس و بالا رفتن ضربان قلبم میشود. روزی به دیرکت یکی از این عزیزان پیام دادم اسکار پیگیری مداوم رو هم باید تقدیم تو کنن» که خب به من گفت اگه ناراحتی می‌تونی اکانتت رو پرایوت کنی». به هر حال پاک کردن صورت مسئله از مهارت‌های ما ایرانیان است. البته این گفتگو ختم به خیر و قرار شد اگر رفتم ارومیه خبرش کنم تا راهنمای گردشگری‌ام شود. اول تصمیم گرفتم که در رابطه با سایر آن‌ها تصمیمی بگیرم ولی حالا می‌بینم که نیازی نیست چون این کار تنها تلف کردن وقت است. مگر یک آدم که چند هزار فالوئر دارد وقت می‌کند تک‌تک بازدیدکنندگان استوری‌هایش را چک کند؟! اصلا من چرا مشتاقم که آن‌ها را چک کنم؟! اصلا من چرا اینقدر از اینستگرم حرف می‌زنم؟؟! فیسبوک و توییتر و کانال و وبلاگ و غیره هم حکم همان اینستا را دارند. خلاصه که فضولی خوب نیست، حتی مجازی‌اش.
درباره این سایت