گُلسای شیرین

گلسا شبیه من است. وقتی که عکس‌های دورهمی را دیدم حس کردم به جای گلسا، من هستم که کنار هومن و کمند نشسته‌ام. قد و هیکلش درست مثل من است. رنگ پوستش هم همینطور. فر موهایش از من بیشتر است. صورتش استخوانی‌ست و بینی‌اش مثل من قوز دارد. مثل من شلوارک کوتاه می‌پوشد و دستبند و پابندهای هیپی دارد.

گلسا یک جور خاصی مهربان است. تا به حال کسی در اولین برخورد اینگونه قلبم را تصاحب نکرده بود. گلسایی که اولین بار همدیگر را دیده بودیم نگران حالم بود و چنین چیزی هرگز برایم پیش نیامده بود. وقتی که خداحافظی می‌کردیم و او را در آغوش گرفتم متوجه شدم که وقتی دیگران مرا در آغوش می‌گیرند چه حسی دارند؛ یک دختر ظریف و کمر باریک با قدی متوسط. اصلا بغل آدم‌ها با هم فرق دارد. بغل آدمی که قلبی مهربان دارد با بغل آدمی که حسود است یکی نیستند. به گلسا که فکر می‌کنم لبخندش را می‌بینم و چشم‌هایی که برق می‌زنند.