پارک بانوان جای عجیبی‌ست. آنجا همه چیز واقعی‌ست. آدم‌ها واقعی هستند. زن‌ها واقعی هستند. زن‌ها شادند و بلند می‌خندند و می‌رقصند بدون آنکه متلک بشنوند. زن‌ها می‌دوند و نگران بالا پایین رفتن هایشان نیستند. زن‌ها می‌دوند بدون اینکه کسی سر تا پایشان را حریصانه و خریدارانه برانداز کند و به باسنشان زل بزند. زن‌ها را روی چمن لم می‌دهند، درست همانطور که توی خانه‌ی خودشان. زن‌ها موهایشان را در باد رها می‌کنند و آزادی را نفس می‌کشند. درِ پارک بانوان از عجیب‌ترین درهاست. برای ورود به آن ثانیه‌شماری می‌کنی تا طعم رهایی را بچشی. اما موقع خروج، حس آن زندانی را داری که مرخصی‌اش تمام شده. طرح‌های ساحلی هم همینطور؛ یک قفس برای نفس کشیدن. ایران جای عجیبی‌ست.
پ.ن: دومین مطلب امشب. پست قبلی؛ جینِ خوشگلم
درباره این سایت