جاودانه

قصد داشتم اجرای بعدی که برایتان آپلود می‌کنم از هری استای باشد ولی تجربه‌ی صبح شنبه‌ی من عمیق‌تر از آن بود که درباره‌اش چیزی ننویسم. تا به حال بسته‌ی مشتری‌هایم را با اشک آماده نکرده بودم. تنها دلخوشی‌ام این بود که برای تارای 16 ساله، کارتِ سورپرایز آماده کنم. تنها دلخوشی‌ام آوردن لبخند بر لبان یک دختر نوجوان بود. کنسرت اونسنس را پخش کردم. آخ که چقدر دلم برایم این اجرا تنگ شده بود. نقاشی می‌کشیدم و با صدای بلند همخوانی می‌کردم. نوبت رسید به آهنگ My Immortal. قسمتی از متن این آهنگ همیشه قلبم را به آتش می‌کشد. آنقدری برایم ملموس است که آنرا در توییتر به عنوان پست ثابتم چسبانده‌ام به بالای صفحه. دیگر نتوانستم جلوی خودم را بگیرم. زدم زیر گریه. بلند بلند می‌خواندم این زخم‌ها خوب شدنی نیستن. این درد عمیق‌تر از اونیه که حتی زمان بتونه پاکش کنه.» به خاطر ایرانی بودنم می‌گریستم. به خاطر اینکه این کنسرت‌ها در کشور خودمان برگزار نمی‌شود می‌گریستم. به خاطر اینکه اصلا معلوم نیست بتوانم به کنسرت گروه‌های محبوبم بروم یا نه می‌گریستم. برای بدبختی خودم و امثال خودم می‌گریستم. من در آن لحظه بی‌دفاع و تنها بودم و سردم بودم. این روزها همیشه احساس سرما می‌کنم. می‌دانم که خیلی‌ها این آهنگ را شنیده‌اند. اما دیدن این اجرا برای بار هزارم هم خالی از لطف نیست. این ویدیو در سال 2004 در پاریس فیلمربرداری شده. به دست‌های تماشاچیان نگاه کنید که خالی‌ست؛ گوشی ندارند و با تمام وجود از لحظه لذت می‌برند.

دریافت
مدت زمان: 4 دقیقه 23 ثانیه

These wounds won't seem to heal
This pain is just too real
There's just too much that time cannot erase