کنسرت گروه کر مربی آواز و صداسازی و مربی سلفژم بود. قطعه‌های گیلکی را اجرا کردند. نوازنده‌ی کمانچه که سال 62 متولد شده روی استیج رو به مردم ادای احترام کرد، لبخند دلنشینی زد و لب‌هایش را به هم فشار داد و سرش را طوری تکان می‌داد که حس عجیبی داشتم. یک جور تایید و افتخار بود. بابت تک‌تک ثانیه‌هایی که تمرین کرده بود تشویق می‌شد و حالا مزد زحماتش را دریافت می‌کرد. سرش را طوری آگاهانه تکان می‌داد که انگار خودش می‌دانست بابت چه چیزی تشویق میشود. تا به حال چنین لبخند و چنین افتخاری را توی چهره‌ی کسی ندیده بودم. دلم می‌خواست تا خود صبح برایمان ساز بزند.
بخشی از قطعه‌ای که فعلا اسمش را نمی‌دانم. کیفیتش بالا نیست. ویس ضبط کردم و ردیف یکی مانده به آخر نشسته بودیم.
درباره این سایت